Kantoor en living worden dikke maatjes

In ‘Level 34’ neemt Werner Aisslinger een bank op 34 cm hoogte als basiselement. Daarop kunnen werkplaatsen, kasten, tafels en zitmeubelen naar eigen wens geplaatst worden. Voor kantoren, lounges of thuis. Bij Vitra.


De Hello-stoeltjes beschikken over een geïntegreerde desk waarop je een laptop en een glas wijn kwijt kan. Voor kantoor of voor thuis. Van Comforto. Laptops en draadloos internetten maken de hedendaagse werkende mens mobieler dan ooit. Werken doe je vandaag dan ook waar en bijna wanneer je dat wil, surfend op de golven van je eigen bioritme. Het is lang geen futuristische visie meer. Ontwerpers én meubelfabrikanten gommen de grenzen tussen woon- en werkomgeving weg en laten kantoor en living in elkaar overvloeien.

Architect Bart Lens ontwerpt zijn ruimtes en meubilair in een dergelijke optiek. «Het klassieke bureau aan de noordkant, vooraan rechts naast de inkom, is geschiedenis. Een apart bureau als enige zaligmakende werkplek in huis heeft godzijdank afgedaan. Werken doe je waar het op dat moment interessant en aangenaam is.» Lens grijpt bijvoorbeeld terug naar het oeridee van de grote boerentafel waaraan in huiselijke kring àlles gebeurde. Alleen is het meubel in zijn ontwerpen meer gesofisticeerd en oversized met een lengte variërend tussen 6 à 10 meter.

Werkcocon

«Flexibiliteit staat voorop en dat heeft vaak te maken met plaatsgebrek. Ruimte wordt steeds duurder, waardoor mensen het zich niet meer kunnen veroorloven letterlijk in hokjes te denken. Mijn concept Secret ‘Air, als verwijzing naar het traditionele secretairemeubel, speelt in op deze trend. Het witte zitmeubel is eenvoudig en elementair. Het oogt als een brommer met een schelp errond en kan in huis als een bijna sacrale ruimte gezien worden. In deze werkcocon met extra veel opbergruimte kan je je rommel kwijt zonder dat de omgeving er last van heeft. Wonen op zich is al chaotisch genoeg.» Doelgroep voor een dergelijke gecombineerde manier van wonen en werken is volgens Bart te zoeken bij iedereen die on-line zijn job of een deel ervan kan uitvoeren. Van de actief ondernemende middenklasse tot de hoger opgeleiden, al is het hoe dan ook de jeugd die ons in deze de weg wijst.

Onderbenutte knowhow

Fabrikanten van kantoormeubilair leggen eveneens de link tussen wonen en werken. Op zoek naar nieuwe afzetmarkten tekenen zij hun lang niet meer zo traditionele zitmeubelen met een stevige knipoog naar onze woonkamer, keuken of zithoek. Zo weet André Segers van Comforto als geen ander hoe onze woonomgeving kan meeprofiteren van de knowhow die inmiddels in de kantoorwereld werd opgebouwd. «Sinds vijfentwintig jaar maak ik de evolutie van de ‘werkstoel’ mee en het valt me nog steeds op hoe weinig aandacht er door het merendeel van de kopers wordt besteed aan de ergonomie van pakweg een keukenstoel of doorsnee sofa. Onze ontwerpen wijzen de weg naar een gecombineerde leefwijze. De ergonomische bureaustoel met bewegende doorkijkrug wordt lichter, krijgt indien gewenst een aangepaste bekleding en kan dan ook feilloos functioneren als keuken- of eetkamerstoel. Mensen werken meer en meer thuis, waardoor het idee van ‘de’ werkplek vervaagt. Er komt aandacht voor een aangename werksfeer, een trend die zich ook in de bedrijfswereld doorzet.»

Op wieltjes

In deze context creëerde Comforto met z’n grappige Hello-stoeltjes een honderd procent flexibel zitje op wieltjes. Thuis in huis maar ook op kantoor. Elk stoeltje beschikt over een geïntegreerde desk waarop je een laptop en een glas wijn kwijt kan. «Dergelijke ontwikkelingen werden niet van ons verwacht maar onze branche kan daadwerkelijk voor een toegevoegde waarde zorgen in de woonsfeer. Denken we bijvoorbeeld aan onze bureaustoelen met een kussenvulling in kunststof die door de Nasa werd ontwikkeld. Deze stoelen passen zich niet alleen aan aan de druk, maar ook aan de omgevingstemperatuur. Ze kregen bijkomend een luchtkussen zodat de wervelkolom gelijkmatig beweegt zonder dat je er erg in hebt. Een goeie zaak, want wij zitten te veel!»


Bron: Het Laatste Nieuws - Tekst: Jo Tondeleir